بررسی کارکرد فرّ در اوستا و متون پهلوی (دینکرت و بُندَهِش) براي توصيف عناصر طبيعي و انساني

چکیده فرّ از مفاهيمي است كه هم در متن هاي ادبي جايگاه يك كليد واژه را يافته و هم در ميان نگاره ها كليد درك نمادهاي تصويري است. مطابق باور دینی انسان‏ها از فطرتی پاک برخوردارند، این اندیشه در آیین مزد یسنا در قالب فَرّ بیان شده است. فرّ به معنی فروغ، فرّخ، نور یا موهبتی است که از سوی اهورامزدا به کسی که لیاقت آن را داشته باشد، اختصاص می‏یابد. هر آدمی باید در جستجوی فرّ باشد تا پیروزی نصیب او گردد، به بیان دیگر فرّ مخصوص افراد خاصی نیست و همه افراد جامعه می‏توانند فرّ داشته باشند، ولی با انجام گناه، فرّ از آنان دور می‏شود. در اعتقاد زرتشتیان فرّ بر اثر خویشکاری (انجام وظیفه) حاصل می‏شود، بنابراین وظیفه دینی هر انسان این است که به بهترین وجه ممکن وظیفه اجتماعی و شخصی خود